[Piet Konijn]

Twee zwervers lopen over een landweggetje, stuiterend van kant naar kant,
vaag van de honger. Opeens zien ze een boerderij! Met een sukkeldrafje gaan
ze erop af en kloppen op de deur. Een boerin doet open, maar wat voor een:
lelijk, lelijk, grote etterende zweren, klittend vet haar, een gescheurde
vieze jurk, oksels als een regenwoud en stinkend als een nertsenfarm. "Heeft
u iets te eten voor ons?" vragen de zwervers. "Jawel" antwoordt de boerin,
"maar dan moet je me nadien wel een beurt geven". De ene zwerver wendt zich
af, dikke tranen wenend om zoveel onrecht. De andere zegt: "Dat is goed" en
gaat mee binnen. En vreten dat hij doet! Na een uur is de koelkast leeg en
de zwerver vol. Hoopvol glimmend pakt de boerin hem bij de hand, loodst hem
mee naar de hooiberg en begint zich te ontkleden. "Mijn god," denkt de
zwerver, "dit is te erg, hoe kom ik hier levend en vooral niet geinfecteerd
vanaf?" Terwijl de boerin ruftend van voorpret achterover leunt, valt zijn
oog op een forse maiskolf. "Een geschenk uit de hemel" denkt hij en gaat met
de kolf aan de slag. Nadat de boerin klauwend en krijsend is klaargekomen,
werpt hij de kolf achter de hooiberg en gaat hij weg. Even later komt hij
zijn collega tegen. "En, lekker gegeten?" vraagt die. "Heerlijk," zegt hij,
"maar jij?" "Oh zalig! Ik zit achter een hooiberg te bidden, valt er zo een
warme maiskolf uit de hemel, met duimendik boter erop!"